Vegemite en tandpastaklodders
Blijf op de hoogte en volg Britt
03 Oktober 2015 | Nieuw Zeeland, Auckland
Zaterdag 3 oktober
19.52 uur, Epsom
Bijzonder, dat ik na zo'n 4,5 week hier te hebben verbleven al een aantal keer dezelfde persoon in deze stad ben tegen gekomen (in een stad met meer inwoners dan Amsterdam heeft). Zo ben ik een paar keer de man tegen gekomen die mijn eerste Flat White Coffee voor mij heeft gemaakt, wat tevens een Nieuw-Zeelandse uitvinding is (eigenlijk gewoon een Latte, maar ik wil hun trots natuurlijk niet schaden). Daarnaast ben ik de man die bij de ASB Bank werkt een aantal keer tegen het lijf gelopen. De eerste keer kwam ik hem op straat tegen en vroeg ik hem de weg naar de Epsom Primary School, omdat ik verdwaald was. Enkele dagen later hiep hij mij met het opstarten van mijn bankaccount bij de ASB bank. Het grappige was dat hij mij vertelde dat er wat jaren geleden ook iemand met de achternaam “de Heer” in hun systeem stond.
Ten slotte ben ik vanavond de buschauffeur (buschauffeurs rijden hier meestal op verschillende lijnen, dus het is niet gebruikelijk om ze een tweede keer tegen te komen) waarmee ik een tijd terug een praatje heb gemaakt weer tegen gekomen.
Het leuke is dat al deze personen me telkens weer herkennen en opnieuw een praatje met me maken. Waarschijnlijk zegt dit genoeg over de openheid van de Nieuw-Zeelanders; ze zijn altijd in voor een babbeltje.
Even iets anders, want na meer dan een maand tijd begin ik ook aardig door te krijgen wat het is om de zorg voor kinderen te dragen. Ondanks dat de kinderen al redelijk zelfstandig zijn, vreten ze toch energie. Afgelopen week hadden de meisjes vakantie en ik begrijp eindelijk waarom ouders het zo fijn vinden als hun kinderen weer naar school gaan. Het ritme dat ik de weken voor deze vakantie had opgebouwd, viel als een kaartenhuis ineen.
Gelukkig gaan we volgende week met de familie vier dagen naar Waiheke Island, een prachtig eiland dichtbij Auckland, om even heerlijk te ontspannen. Ik kijk er erg naar uit, aangezien afgelopen week iets minder ontspannen was dan de weken ervoor.
Gister, bijvoorbeeld, gingen we schaatsen op een overdekte schaatsbaan. Ik had er zin in, omdat ik wist dat de meiden er zin in hadden. Toch verliep deze ochtend niet zo soepel als ik had gepland. Laat ik starten met het aantrekken van de schaatsen, want het vinden van de juiste maat is een hele klus, laat staan het afstellen van de schaats. Daarnaast is je tas, vol met waardevolle spullen, willen wegstoppen in een kluisje waarvan het besturingssysteem voor geen enkele meter meewerkt ook een vak apart en is het niet echt bemoedigend om al bepakt en bezakt (ivm een niet-meewerkend kluisje) met een paar niet sluitende schaatsen op het ijs erachter te komen dat de kinderen eigenlijk helemaal niet kunnen schaatsen. Afin, na een kwartier waren we daarom al te vinden voor een drankje en een snack in het café. Ondanks dat de oudste zich redelijk vermaakte, was de jongste moe, wilde ze een schaatsrek, had ze honger, had ze het koud en had ze last van nog een aantal van dat soort verschijnselen. De oudste nam appelsap, de jongste nam warme chocolademelk, ik nam een thee en de tafelde wiebelde. Binnen no time lag de hele tafel vol met chocolademelk, waren de handschoenen van de jongste die op tafel lagen doorweekt en stond ik, al wankelend op mijn schaatsen, de tafel schoon te boenen met een lading servetten en papieren zakdoekjes. Nadat de tafel schoon was, zeurde de jongste dat ze dacht dat haar hotdog groter zou zijn. Gelukkig waren ze niet te beroerd om de appelsap te delen.
Na wat dolle pret in het café probeerden we het een tweede keer op het ijs. De oudste had het erg naar haar zin, de jongste bleef daarentegen stug volhouden dat ze zonder schaatsrek niet wilde schaatsen (lees: *met haar armen over elkaar midden op het ijs stilstaan en haar chagrijnigste gezicht opzetten*) en dat ze weer terug wilde naar het café. Na een flinke discussie met deze kleine draak waren we zo’n halfuur verder en heb ik haar laten weten dat ze geen schaatsrek kreeg en dat ik haar gedrag niet tolereerde (ontzettend streng, ik weet het). Terwijl ik stond kou te kleumen, omdat ik mijn handschoenen aan de jongste had afgestaan, vermaakten de meiden zich uiteindelijk prima. Oja, en de jongste schaatste bij afloop van ons schaatsplezier zonder moeite de schaatsbaan over.
Ik was blij, omdat de meiden zich toch nog ontzettend hadden geamuseerd, maar ook omdat het weekend in zicht was.
Verder heb ik twee weken terug contact gezocht met het oudere echtpaar dat ik heb ontmoet tijdens mijn vlucht van Brisbane naar Auckland; Evan en Annmarie. Na een leuk gesprek met beiden aan de telefoon sprak ik met Annmarie af voor een volgend telefoongesprek, om zo een afspraak te maken voor een tweede ontmoeting. Helaas is dit volgende telefoongesprek met Annmarie er niet van gekomen; de ochtend dat ik ze belde, nam Evan op en vertelde hij mij het droevige nieuws dat Annmarie de dag ervoor was overleden aan een hartaanval. Ik stond perplex.. . Toch wil hij mij nog graag een keer ontmoeten, samen met zijn dochter (die ik een hand heb gegeven op het vliegveld). Ik kijk er, ondanks het plotselinge overlijden van Annmarie, naar uit om Evan binnenkort weer te zien.
Na de bovenstaande informatie lijkt alles wat negatief, maar dat is het natuurlijk niet. Mijn familie is werkelijk fantastisch; ze zijn lief, begripvol en dankbaar, evenals de meisjes. In mijn vrije tijd ga ik naar de sportschool, drink ik koffie bij een leuk cafeetje, spreek ik af met andere Au Pairs en ontdek ik nieuwe plekken in Auckland. Daarnaast begin ik mijn ochtenden met het smeren van geroosterde broodmuffins met boter en Vegemite voor de kids (voornamelijk boter zijn ze dol op), het maken van lunchpakketjes (met jellies, sandwiches en juiceboxes), het verwijderen van tandpasta klodders uit de wastafels en het wegpoetsen van alle (vinger)vlekken op het aanrecht, de deuren en de keukenkastjes (om Bretts schoonmaakdrang in toom te houden).
Kortom; ik geniet!!
Nogmaals veel dank voor alle geweldige berichten en reacties, waanzinnig!
See ya guys,
Britt
19.52 uur, Epsom
Bijzonder, dat ik na zo'n 4,5 week hier te hebben verbleven al een aantal keer dezelfde persoon in deze stad ben tegen gekomen (in een stad met meer inwoners dan Amsterdam heeft). Zo ben ik een paar keer de man tegen gekomen die mijn eerste Flat White Coffee voor mij heeft gemaakt, wat tevens een Nieuw-Zeelandse uitvinding is (eigenlijk gewoon een Latte, maar ik wil hun trots natuurlijk niet schaden). Daarnaast ben ik de man die bij de ASB Bank werkt een aantal keer tegen het lijf gelopen. De eerste keer kwam ik hem op straat tegen en vroeg ik hem de weg naar de Epsom Primary School, omdat ik verdwaald was. Enkele dagen later hiep hij mij met het opstarten van mijn bankaccount bij de ASB bank. Het grappige was dat hij mij vertelde dat er wat jaren geleden ook iemand met de achternaam “de Heer” in hun systeem stond.
Ten slotte ben ik vanavond de buschauffeur (buschauffeurs rijden hier meestal op verschillende lijnen, dus het is niet gebruikelijk om ze een tweede keer tegen te komen) waarmee ik een tijd terug een praatje heb gemaakt weer tegen gekomen.
Het leuke is dat al deze personen me telkens weer herkennen en opnieuw een praatje met me maken. Waarschijnlijk zegt dit genoeg over de openheid van de Nieuw-Zeelanders; ze zijn altijd in voor een babbeltje.
Even iets anders, want na meer dan een maand tijd begin ik ook aardig door te krijgen wat het is om de zorg voor kinderen te dragen. Ondanks dat de kinderen al redelijk zelfstandig zijn, vreten ze toch energie. Afgelopen week hadden de meisjes vakantie en ik begrijp eindelijk waarom ouders het zo fijn vinden als hun kinderen weer naar school gaan. Het ritme dat ik de weken voor deze vakantie had opgebouwd, viel als een kaartenhuis ineen.
Gelukkig gaan we volgende week met de familie vier dagen naar Waiheke Island, een prachtig eiland dichtbij Auckland, om even heerlijk te ontspannen. Ik kijk er erg naar uit, aangezien afgelopen week iets minder ontspannen was dan de weken ervoor.
Gister, bijvoorbeeld, gingen we schaatsen op een overdekte schaatsbaan. Ik had er zin in, omdat ik wist dat de meiden er zin in hadden. Toch verliep deze ochtend niet zo soepel als ik had gepland. Laat ik starten met het aantrekken van de schaatsen, want het vinden van de juiste maat is een hele klus, laat staan het afstellen van de schaats. Daarnaast is je tas, vol met waardevolle spullen, willen wegstoppen in een kluisje waarvan het besturingssysteem voor geen enkele meter meewerkt ook een vak apart en is het niet echt bemoedigend om al bepakt en bezakt (ivm een niet-meewerkend kluisje) met een paar niet sluitende schaatsen op het ijs erachter te komen dat de kinderen eigenlijk helemaal niet kunnen schaatsen. Afin, na een kwartier waren we daarom al te vinden voor een drankje en een snack in het café. Ondanks dat de oudste zich redelijk vermaakte, was de jongste moe, wilde ze een schaatsrek, had ze honger, had ze het koud en had ze last van nog een aantal van dat soort verschijnselen. De oudste nam appelsap, de jongste nam warme chocolademelk, ik nam een thee en de tafelde wiebelde. Binnen no time lag de hele tafel vol met chocolademelk, waren de handschoenen van de jongste die op tafel lagen doorweekt en stond ik, al wankelend op mijn schaatsen, de tafel schoon te boenen met een lading servetten en papieren zakdoekjes. Nadat de tafel schoon was, zeurde de jongste dat ze dacht dat haar hotdog groter zou zijn. Gelukkig waren ze niet te beroerd om de appelsap te delen.
Na wat dolle pret in het café probeerden we het een tweede keer op het ijs. De oudste had het erg naar haar zin, de jongste bleef daarentegen stug volhouden dat ze zonder schaatsrek niet wilde schaatsen (lees: *met haar armen over elkaar midden op het ijs stilstaan en haar chagrijnigste gezicht opzetten*) en dat ze weer terug wilde naar het café. Na een flinke discussie met deze kleine draak waren we zo’n halfuur verder en heb ik haar laten weten dat ze geen schaatsrek kreeg en dat ik haar gedrag niet tolereerde (ontzettend streng, ik weet het). Terwijl ik stond kou te kleumen, omdat ik mijn handschoenen aan de jongste had afgestaan, vermaakten de meiden zich uiteindelijk prima. Oja, en de jongste schaatste bij afloop van ons schaatsplezier zonder moeite de schaatsbaan over.
Ik was blij, omdat de meiden zich toch nog ontzettend hadden geamuseerd, maar ook omdat het weekend in zicht was.
Verder heb ik twee weken terug contact gezocht met het oudere echtpaar dat ik heb ontmoet tijdens mijn vlucht van Brisbane naar Auckland; Evan en Annmarie. Na een leuk gesprek met beiden aan de telefoon sprak ik met Annmarie af voor een volgend telefoongesprek, om zo een afspraak te maken voor een tweede ontmoeting. Helaas is dit volgende telefoongesprek met Annmarie er niet van gekomen; de ochtend dat ik ze belde, nam Evan op en vertelde hij mij het droevige nieuws dat Annmarie de dag ervoor was overleden aan een hartaanval. Ik stond perplex.. . Toch wil hij mij nog graag een keer ontmoeten, samen met zijn dochter (die ik een hand heb gegeven op het vliegveld). Ik kijk er, ondanks het plotselinge overlijden van Annmarie, naar uit om Evan binnenkort weer te zien.
Na de bovenstaande informatie lijkt alles wat negatief, maar dat is het natuurlijk niet. Mijn familie is werkelijk fantastisch; ze zijn lief, begripvol en dankbaar, evenals de meisjes. In mijn vrije tijd ga ik naar de sportschool, drink ik koffie bij een leuk cafeetje, spreek ik af met andere Au Pairs en ontdek ik nieuwe plekken in Auckland. Daarnaast begin ik mijn ochtenden met het smeren van geroosterde broodmuffins met boter en Vegemite voor de kids (voornamelijk boter zijn ze dol op), het maken van lunchpakketjes (met jellies, sandwiches en juiceboxes), het verwijderen van tandpasta klodders uit de wastafels en het wegpoetsen van alle (vinger)vlekken op het aanrecht, de deuren en de keukenkastjes (om Bretts schoonmaakdrang in toom te houden).
Kortom; ik geniet!!
Nogmaals veel dank voor alle geweldige berichten en reacties, waanzinnig!
See ya guys,
Britt
-
03 Oktober 2015 - 13:16
Astrid :
Lieve Britt,
Wat een prachtig verhaal weer! Met idd een droevig tintje. Goed om te horen dat je toch nog wat gaat afspreken! Ik denk wel dat het zo moest zijn dat je Evan en Annmarie ontmoette!
Geniet lekker verder en ik kijk uit naar het volgende verslag!
Liefs,
Astrid xxx
P.s. nog bij Nikki geweest en wederom gescoord! ! -
03 Oktober 2015 - 14:38
Greet:
Hoi Britt, je verhaal 'schaatsen met kinderen' kwam me heel erg bekend voor. Ondanks dat we bijna naast de schaatsbaan wonen heeft de gedachte aan de heisa ervoor, tijdens en na het schaatsen me vaak weerhouden om er überhaupt aan te beginnen! Volgende keer dus toch maar naar het zwembad? Grappig dat je steeds dezelfde mensen treft. Lijkt bijna een dorp, dat Auckland. Veel genieten meis! Groetjes Greet. -
03 Oktober 2015 - 15:31
Henny Carlisle:
Leuk verslag, Britt! Geniet van Waiheke island. Mijn neef heeft daar jaren gewoond en van de foto's die hij stuurde is het een prachtig eiland.
Ik zie uit naar het volgedn verslag!
Liefs van je oude nicht in Amerika! -
03 Oktober 2015 - 21:45
Beppie Zweers:
Lieve Britt, wat heerlijk dat je jouw belevenissen in het voor ons zo verre Auckland deelt.
Je schrijft beeldend en daardoor voelt het alsof ik ook een beetje 'op reis' ben.
Ik verheug me op je volgende verhalen.
Liefs, Beppie
-
03 Oktober 2015 - 22:28
Toos:
Ha Britt,
Wat schrijf je toch mooi!!!
GENIET nog lekker.
Lieve groet Toos. -
04 Oktober 2015 - 00:14
Iris:
Hij is weer leuk!!!! -
04 Oktober 2015 - 00:28
Peter:
Goed bezig Britt!
-
04 Oktober 2015 - 12:48
Peter-Jan:
Hi Britt! How's life between the kiwis ?
Very nice report! Good fun!!
I hope you enjoy your trip!
Good luck! -
04 Oktober 2015 - 13:08
Fredie:
Weer heerlijk om te lezen, mooi verhaal!
Gisteren naar Amsterdam geweest met onze familie, was zoals altijd weer heel gezellig!
Veel liefs van je Tante Fredie. -
05 Oktober 2015 - 21:49
Jorien:
Superleuk om weer van je te lezen lieve Britt!
Die kinderen, ja, haha, nou, mocht jij ooit zelf aan kinderen beginnen, weet je waar je aan begint!
Héél herkenbaar allemaal. Al zal het lastiger zijn met andermans kinderen dan met die van jezelf. Je moeder en ik hadden overigens (als twee van de heel weinigen!) NIET zoiets van "blij dat de scholen weer beginnen". Wij vonden het altijd heerlijk als jullie vrij waren. Maar ja, jullie waren natuurlijk ook superlieve exemplaren en je moeder en ik nogal relaxed, maar don't forget: ook best wel van de Spartaanse opvoeding ;))) Daar krijgt geen kind wat van; regels en grenzen en zo doen we het en niet anders en niet ZEUREN!!!
Bijzonder ja, dat je zo vaak dezelfde mensen tegenkomt.
Valt me hier -in het klein- ook vaak op. Dat ik bv vaak dezelfde mensen tegenkom met boodschappen doen. Terwijl ik andere Brummenezen gewoon nog nooit gezien heb. Afgelopen vrijdagavond hadden we klankmeditatie. Was er ook een mevrouw die ik werkelijk nog nooit gezien had. Maar ook gewoon in Brummen blijkt te wonen.
Wat een schrikken zal dat zijn geweest, dat die mevrouw overleden bleek! Maar goed, dat je het contact aanhoudt.
Ik scoor ook regelmatig bij Nikki, superleuk! Ik hoorde van Nikki dat je ook al veel aan het sporten bent, en met andere au-pairs afspreekt. En was het nou deze week; lekker met de familie naar het Bounty-eiland?
Have fun Britt en hou je haaks als die blaagjes je uitproberen! Ze zijn je natuurlijk aan het uittesten; elk jaar een andere au-pair, altijd leuk om uit te proberen ;)
Wij denken heel veel aan je, en volgen je op de voet!
Dikke knuffel van ons,
Henk en Jorien
xxxxxxx
Nou meis, hou je haaks en geniet! -
06 Oktober 2015 - 22:27
Ingrid :
Wat super je zo te volgen. -
10 Oktober 2015 - 20:02
Remmie Visschedijk:
Hoi Britt,
Wat goed van je dat je in je eentje, begrijp ik, zo' n verre reis onderneemt.
Geniet ervan en dat doe je lees ik, en gezond weer thuis komen.
Groeten van Frans en Remmie -
14 Oktober 2015 - 09:24
Tandarts Fabels:
Ha die Britt!
Ook op de praktijk volgen wij jou wederwaardigheden.
Wat kun je leuk schrijven, vooral over die kids. Lachen, hoewel ik blij ben dat ik dat niet hoef te doen..
Wij wensen je een fijne tijd toe daar.
Hartelijke groet, je tandarts en Astrid vandaag. -
18 Oktober 2015 - 17:23
Marieke:
Hi Britta, ik vind je heel dapper hoe je het daar allemaal doet! En inderdaad dat gez.... van die kids...goed gedaan hoor! Leuk om te weten dat je de tweede "de Heer" daar in de geschiedenis van de ASB bank in Auckland bent. :-) Heftig verhaal over Annmarie....mooi dat je haar man toch gaat ontmoeten.
Hoop dat je lekker bent bijgekomen die paar dagen naar Wiaheke Island. Ik heb prachtige foto's van je zien langskomen op facebook dus dat zal best gelukt zijn.
Nou meid, zet m op daar met je kids en de schoonmaakdriften van je aupair-vader!
Have fun!
Veel lief en dikke kus van Marieke en de rest xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
