6,5 Months Down..

Zondag 13 maart 2016
Epsom

Oeps…ik wil jullie graag mijn oprechte excuses aanbieden voor het feit dat mijn nieuwe blog zolang op zich heeft laten wachten…
Inmiddels ben ik de 6 maanden gepasseerd, een bizar idee. Ik zit momenteel in een fase waarin alles fijn, vertrouwd en fantastisch voelt. Zoals ik waarschijnlijk al eerder heb gezegd; ik ben hier gelukkig. Het feit dat mijn vertrek vanaf nu steeds dichterbij zal komen, maakt mij zeer treurig. Desalniettemin ga ik niet bij de pakken neerzitten en zal ik van iedere dag genieten; wat dus eigenlijk betekent dat ik gewoon dat ga doen wat ik al deed.

Na mijn reis op het Zuidereiland heb ik met de familie een kampeertrip gemaakt naar Muriwai, een surf gebied aan de westkust van Auckland. Brett en Ginny hadden kort daarvoor een nieuwe tent gekocht (eentje waar we met gemak met nog drie andere gezinnen in konden gaan liggen). 
Samen met Ginny’s nichtje Sarah, die overkwam uit Australië, hebben we twee nachten gekampeerd. Muriwai was prachtig; vanaf de top van een heuvel kon je het oneindig zwarte zandstrand tot mijlenver zien. De sfeer was…gemoedelijk….De kids hadden besloten het hele weekend een huilwedstrijd te houden. Daarnaast was Brett in de avond van dag twee nogal aan het zuurpruimen. Natuurlijk had ik best met hem te doen; 1 man op 5 vrouwen was niet helemaal eerlijk. Het hield de sfeer er lekker in, zal ik maar zeggen. Ginny en ik waren de enigen die de lol van het weekend wel in zagen.

Naast Muriwai ben ik ook een lang weekend naar Coromandel (een schiereiland ten oosten van Auckland) geweest. Daar heb ik een “klein” blogje van bijgehouden.

Zaterdag 30 januari 2016
The Coromandel

YAY wat was ik blij toen ik vanmorgen ein-de-lijk weer op pad mocht. Ik had het reizen, na de afgelopen weken zo ongeveer 24/7 met de kids te zijn geweest (gezien de zomervakantie hier), onwijs gemist.

Vanochtend heb ik rond 8.30am mijn auto opgehaald, vol goede moed trok ik de autodeur open en was ik klaar om het krankzinnige verkeer in Auckland te lijf te gaan. Die moed zonk me behoorlijk in de schoenen toen ik zag dat ik een handgeschakelde auto bleek te hebben gehuurd..Ik raakte voor een moment lichtelijk in paniek, maar besloot de uitdaging toch aan te gaan. Na 2,5 uur had ik Coromandel, ondanks de windy and narrow roads, veilig weten te bereiken.

Het hostel was erg huiselijk en ik ontmoette bij binnenkomst de Duitse Max en de Franse Amzina. 
’s Avonds zijn we met een groepje naar een cafe geweest waar een gitarist speelde, Nigel. Hij komt oorspronkelijk uit New York, maar woont nu in Auckland, toevallig bij mij om de hoek. We hebben afgesproken een keer koffie te drinken in Mt Eden.

Terug bij het hostel raakte ik aan de praat met een Kiwi. Nadat ik hem vertelde dat ik een tijd in Hoenderloo heb gewerkt, zei hij dat hij wel wist waar dat in Nederland ligt. Sterker nog, hij heeft een tijd in het Kröller-Müller museum gewerkt. Hoe klein kan de wereld toch zijn.

Zondag 31 januari 2016
The Coromandel

Om de dag sportief te beginnen, heb ik vanmorgen al rennend een wandeltrack gedaan. Ik begrijp nog steeds niet waarom ik gedurende de tracks altijd de signs uit het oog verlies, waardoor ik op een goed moment moet kiezen tussen drie paden waarvan ik geen idee heb waar ze naartoe leiden. Afin, ondanks dat heb ik uiteindelijk de weg terug gevonden naar het dorpje.

Vanmiddag ben ik met Max en de Franse Anna naar New Chum Beach gereden; het strand dat in ’s werelds top 10 mooiste stranden schijnt te staan. 
Vanavond ben ik met Max en de Amerikaanse Hank (Henk, verblijft ook in het hostel) wat in het dorpje wezen eten. Ik schoof bij een Turkse man aan tafel, die ik vanmiddag al had gezien toen ik in het dorpje was. De Turkse man woont in Auckland en reist als leverancier van Turkse producten wat rond. Ik dreef behoorlijk de spot met hem, gelukkig zag hij daar de lol wel van in; in tijden niet zo hard gelachen!

Maandag 1 februari 2016

Auckland

Vanmorgen ben ik vroeg uit Coromandel vertrokken, omdat de ik op mijn weg terug de oostkust van het gebied wilde doen. Onderweg in Whitianga gestopt voor koffie; een lief dorpje ergens in een baai. Wauw…ik vond het zo prachtig dat ik tegen mezelf zei dat ik hier later wel kon wonen. Het café waar ik koffie bestelde was vol met mensen. Om die reden vroeg ik aan een man die alleen aan een tafeltje zat of ik bij hem aan mocht schuiven. We raakten in gesprek; hij bleek de avond ervoor als gitarist voor Huey Lewis and The News gespeeld te hebben, die onderdeel waren van een summer concert tour door NZ. Hij woont in Taupo, waar hij als race instructeur werkt. Een erg vriendelijke man, aan het eind van het gesprek gaf hij mijn zijn visitekaartje, waarna ik mijn weg langs de oostkust vervolgde. Mijn volgende stop was de Hot Water Beach. Ik heb een rondje over het strand gelopen, maar heet water heb ik niet gezien (was mijn schep vergeten mee te nemen, zo dom). Daarna ben ik naar de Cathedral Cove gereden. Gezien de enorme mensenmassa en gezien het feit dat ik geen zin had om te lopen, heb ik een last minute boot tour geboekt.
 Na de Cathedral Cove ben ik rond 2pm in de auto gestapt. Op weg naar huis heb ik aardig wat file in de bergen gehad, dus ik was blij toen ik om 6pm thuis aankwam. Voor ik de auto terug bracht naar het verhuurbedrijf heb ik nog rondjes door Auckland gereden, simpelweg omdat ik het normaal gesproken altijd met de bus moet doen. Zo leuk!! 


Dusdat.

Gedurende de zomermaanden is er genoeg te doen in Auckland; van Movies in the Parks, Music in the Parks en de LYC Big Gay Out tot de Auckland Pride Parade, het Chinese Lantern Festival, het Pasifika Festival, het Auckland Arts Festival en ga zo maar door. Ik heb me dus zeker niet verveeld. Sterker nog, tijdens al deze evenementen realiseerde ik me hoeveel ik van deze plek houd. Het voelt werkelijk als een thuis. 
Dit weekend ben ik naar het Pasifika Festival geweest; een evenement waar de verschillende culturen van de 11 authentieke Pacific Island dorpen (Hawaii, Tonga, Fiji, Samoa etc.) centraal staan. Muziek, dans, zang, marktkraampjes, eten; het is er allemaal te vinden. Geweldig!! Ik ben helemaal verliefd!

Afgelopen weekend ben ik met de familie naar een Indiase bruiloft geweest. Het nichtje van onze Indiase buurvrouw (Mrs. Patel) ging trouwen en wij werden door de buurvrouw ook uitgenodigd (samen met 2000 anderen). Mrs. Patel gaf Ginny en mij haar Sarees en stuurde in de ochtend 3 vrouwen onze kant op om ons te verkleden. De kids mochten de Sarees van een vriendinnetje lenen. Brett ging in pak. 
De ceremonie vond plaats in een reusachtige tempel. Iedereen was prachtig gekleed en Ginny en ik voelden ons nogal ongemakkelijk als enige “westersen” in Saree. De ceremonie zelf duurde zo’n 5 uur. Niet dat dat iemand iets deed: er werd gekletst, er werd rond gelopen en er werd gegeten. Het leek alsof de ceremonie (waarbij de bruid en de bruidegom al aan elkaar vastgebonden rond een vuur liepen en elkaar eten voerden) slechts bijzaak was. Erg indrukwekkend. De eetzaal was een ceremonie op zich. Rijen lange tafels met daartussen gangpaden waar mannen met enorme schalen met eten tussendoor liepen om iedereen van een bepaald onderdeel van de lunch te voorzien. Ik heb de hele dag mijn ogen uitgekeken, wat een ervaring.

Verder gaat het met de kinderen erg goed. Ik merk dat we erg aan elkaar gehecht zijn geraakt. Gelukkig gedragen ze zich heel goed de laatste tijd en soms luisteren ze zelfs beter naar mij dan naar de ouders (whahaha). 
Met Pasen (over twee weken) zal ik naar Wellington (hoofdstad, zuiden van Noordereiland) reizen voor een lang weekend. Hopelijk zal de volgende blog minder lang op zich laten wachten (het spijt me, ik geniet gewoon veel te veel!).

Dank jullie voor alle bijzondere reacties!!
Lots of love,

Britt