Kia Ora, Welcome
Blijf op de hoogte en volg Britt
20 September 2015 | Nieuw Zeeland, Auckland
Zondag 20 September
18.46 uur, Epsom
“Nau Mai, Haere Mai,” is hoe ik werd verwelkomd op Auckland Airport. Inmiddels zijn veel dingen al “normaal” voor me, maar wat was het een onbeschrijfelijk gevoel om eindelijk met beide benen op Nieuw-Zeelands grondgebied te staan. Dat ik me hier bevond, werd me trouwens wel even duidelijk gemaakt bij de douane;
Nieuw-Zeeland heeft namelijk “very strict biosecurity procedures at airports and ports to prevent the introduction of pests and diseases”. Ik heb een complete biosecurity screening ondergaan en werd doodgegooid (lees bang gemaakt; ik heb honderd keer mijn formulier gecheckt waarop ik de producten moest declareren die ik mee het land in nam) met de tekst: “Last chance to declare or dispose”. Uiteindelijk viel het allemaal wel mee…
Zo’n 1,5 uur na aankomst was het tijd om Brett te ontmoeten. Die kwam bij mij wat gehaast over (wat ik vreemd vond, omdat hij een dag vrij had genomen van zijn werk), maar inmiddels weet ik dat hij dat van nature is en daar probeer ik zo nu en dan heel subtiel op in te spelen.
Al snelwandelend verplaatsten we ons met mijn complete inboedel naar de parkeerplaats waar Bretts auto stond en wilde ik plaatsnemen aan de bestuurderskant (het stuur zit hier aan de verkeerde kant!) van zijn Audi q7 (echt heel erg vervelend, zo’n auto). Hoewel ik wist dat de Kiwi’s aan de linkerkant van de weg rijden en dat het stuur van hun auto, uiteraard, rechts zit, was het een behoorlijk vreemde gewaarwording om aan de andere kant van de weg te rijden na dertig uur reizen en weinig slaap. Brett liet me gelijk een stukje (met nadruk op stukje, want Auckland is HUGE) van de stad zien en eenmaal thuisgekomen verwonderde ik me over het feit hoe goed ik het getroffen had.
Inmiddels zijn er bijna drie weken verstreken en ben ik al “quite familiar” met de familie, het huis, de omgeving en de taal. Ik pak elke dag de bus richting een ander gedeelte van de stad om Auckland te verkennen.
Mia en Pieta zijn erg lief en aanhankelijk. Ik geniet ervan wanneer Pieta, de jongste, mijn hand vastpakt tijdens een wandeling of wanneer Mia, de oudste, “Thank you for looking after me today,” tegen mij zegt wanneer ze naar bed gaat. Aan de andere kant blijven het twee kinderen van acht en negen en halen ze af en toe ook het bloed onder mijn nagels vandaan. Zo liet Mia vorige week haar roze smoothie over het witte tapijt vallen (de vlek is nog steeds te zien, helaas) en denkt Pieta alles te bereiken door het op een “huilen” te gooien. Afin, ze maken veel goed door mij zo nu en dan een handje te helpen met de Engelse taal (neem dit niet te serieus; ik ben erg blij met deze twee prinsesjes).
Brett en Ginny zijn ontzettend behulpzaam en geïnteresseerd, betere host parents had ik niet durven wensen!
Verder heb ik tijdens de oriëntatiedagen van de organisatie, die ik anderhalve week geleden heb bijgewoond, een aantal andere Au Pairs ontmoet. Deze Duitse meisjes (bijna alle Au Pairs zijn Duits, mocht er in dit gebied een Nederlandse Au Pair zijn die dit leest; voel je vooral niet bezwaard om contact op te nemen) wonen bij mij in de buurt en ik kan het erg goed met ze vinden.
De Kiwi’s zelf zijn geweldig! Al moet je wel goed zoeken voor je er één vindt; ik schat dat zo’n 70 procent van de inwoners in dit gebied Chinees of Indiaas is. Dat mag de pret natuurlijk niet drukken, want ook zij zijn inmiddels gewoon ingeburgerd (weliswaar met een enorm Aziatisch accent in hun Engelse taal). Een groot deel van Auckland is al door hen overgenomen: op elke hoek van de straat zit een Chinees of Indiaas restaurant, op het schoolplein hoor ik ouders Chinees met elkaar praten en zelfs in de bus ben je niet meer veilig (de meeste buschauffeurs zijn Indiaas; need I say more..?). Even zonder dollen; mijn buurvrouw is Indiaas en ze is een geweldig lieve vrouw die elke zondag een (gigantisch pittige!) maaltijd voor ons kookt.
Terug naar de Kiwi’s. Deze mensen zijn behulpzaam, open-minded en vriendelijk. Dat laatste is trouwens een must hier in Nieuw-Zeeland. “Thank you” en “Please” zijn niet weg te denken in een zin en de kinderen worden erop gehamerd dit te blijven zeggen. Als mensen op hun eindbestemming uit de bus stappen, bedanken ze de chauffeur met “thanks” of (heel aandoenlijk, vind ik) “thank you, driver”. Bovendien nemen de Nieuw-Zeelanders het niet zo nauw met de tijd. Dit heb ik ervaren nadat ik een aantal keer had afgesproken met Brett en hij vervolgens ruim een half uur later op kwam dagen. Of dit lag aan cultuur of aan Bretts perfectionisme (waar die dan ook gebleven mocht zijn op dat moment): geen idee. Sindsdien neem ik het in ieder geval, puur uit eigen belang, ook iets minder nauw met de tijd.
De omgeving is schitterend; ondanks dat Auckland de meest dichtbevolkte stad van het land is, heeft het prachtige gebieden. Alles heeft hier zoveel meer kleur! Ik kan niet wachten om de rest van Nieuw-Zeeland, inclusief al haar wonderschone natuurgebieden, te ontdekken.
Ik zou jullie graag nog zoveel meer willen vertellen, maar mijn brein maakt overuren met alle informatie die het moet verwerken. Dit was even een snelle en “beknopte” update van hoe het nu met me gaat (in één woord: FANTASTISCH!). Ik hoop in het vervolg meer tijd (en zin) te hebben om mijn ervaringen te delen.
Al jullie reacties en berichtjes zijn een bron van positiviteit voor mij; mijn dank is heel groot!
See ya!
Britt
18.46 uur, Epsom
“Nau Mai, Haere Mai,” is hoe ik werd verwelkomd op Auckland Airport. Inmiddels zijn veel dingen al “normaal” voor me, maar wat was het een onbeschrijfelijk gevoel om eindelijk met beide benen op Nieuw-Zeelands grondgebied te staan. Dat ik me hier bevond, werd me trouwens wel even duidelijk gemaakt bij de douane;
Nieuw-Zeeland heeft namelijk “very strict biosecurity procedures at airports and ports to prevent the introduction of pests and diseases”. Ik heb een complete biosecurity screening ondergaan en werd doodgegooid (lees bang gemaakt; ik heb honderd keer mijn formulier gecheckt waarop ik de producten moest declareren die ik mee het land in nam) met de tekst: “Last chance to declare or dispose”. Uiteindelijk viel het allemaal wel mee…
Zo’n 1,5 uur na aankomst was het tijd om Brett te ontmoeten. Die kwam bij mij wat gehaast over (wat ik vreemd vond, omdat hij een dag vrij had genomen van zijn werk), maar inmiddels weet ik dat hij dat van nature is en daar probeer ik zo nu en dan heel subtiel op in te spelen.
Al snelwandelend verplaatsten we ons met mijn complete inboedel naar de parkeerplaats waar Bretts auto stond en wilde ik plaatsnemen aan de bestuurderskant (het stuur zit hier aan de verkeerde kant!) van zijn Audi q7 (echt heel erg vervelend, zo’n auto). Hoewel ik wist dat de Kiwi’s aan de linkerkant van de weg rijden en dat het stuur van hun auto, uiteraard, rechts zit, was het een behoorlijk vreemde gewaarwording om aan de andere kant van de weg te rijden na dertig uur reizen en weinig slaap. Brett liet me gelijk een stukje (met nadruk op stukje, want Auckland is HUGE) van de stad zien en eenmaal thuisgekomen verwonderde ik me over het feit hoe goed ik het getroffen had.
Inmiddels zijn er bijna drie weken verstreken en ben ik al “quite familiar” met de familie, het huis, de omgeving en de taal. Ik pak elke dag de bus richting een ander gedeelte van de stad om Auckland te verkennen.
Mia en Pieta zijn erg lief en aanhankelijk. Ik geniet ervan wanneer Pieta, de jongste, mijn hand vastpakt tijdens een wandeling of wanneer Mia, de oudste, “Thank you for looking after me today,” tegen mij zegt wanneer ze naar bed gaat. Aan de andere kant blijven het twee kinderen van acht en negen en halen ze af en toe ook het bloed onder mijn nagels vandaan. Zo liet Mia vorige week haar roze smoothie over het witte tapijt vallen (de vlek is nog steeds te zien, helaas) en denkt Pieta alles te bereiken door het op een “huilen” te gooien. Afin, ze maken veel goed door mij zo nu en dan een handje te helpen met de Engelse taal (neem dit niet te serieus; ik ben erg blij met deze twee prinsesjes).
Brett en Ginny zijn ontzettend behulpzaam en geïnteresseerd, betere host parents had ik niet durven wensen!
Verder heb ik tijdens de oriëntatiedagen van de organisatie, die ik anderhalve week geleden heb bijgewoond, een aantal andere Au Pairs ontmoet. Deze Duitse meisjes (bijna alle Au Pairs zijn Duits, mocht er in dit gebied een Nederlandse Au Pair zijn die dit leest; voel je vooral niet bezwaard om contact op te nemen) wonen bij mij in de buurt en ik kan het erg goed met ze vinden.
De Kiwi’s zelf zijn geweldig! Al moet je wel goed zoeken voor je er één vindt; ik schat dat zo’n 70 procent van de inwoners in dit gebied Chinees of Indiaas is. Dat mag de pret natuurlijk niet drukken, want ook zij zijn inmiddels gewoon ingeburgerd (weliswaar met een enorm Aziatisch accent in hun Engelse taal). Een groot deel van Auckland is al door hen overgenomen: op elke hoek van de straat zit een Chinees of Indiaas restaurant, op het schoolplein hoor ik ouders Chinees met elkaar praten en zelfs in de bus ben je niet meer veilig (de meeste buschauffeurs zijn Indiaas; need I say more..?). Even zonder dollen; mijn buurvrouw is Indiaas en ze is een geweldig lieve vrouw die elke zondag een (gigantisch pittige!) maaltijd voor ons kookt.
Terug naar de Kiwi’s. Deze mensen zijn behulpzaam, open-minded en vriendelijk. Dat laatste is trouwens een must hier in Nieuw-Zeeland. “Thank you” en “Please” zijn niet weg te denken in een zin en de kinderen worden erop gehamerd dit te blijven zeggen. Als mensen op hun eindbestemming uit de bus stappen, bedanken ze de chauffeur met “thanks” of (heel aandoenlijk, vind ik) “thank you, driver”. Bovendien nemen de Nieuw-Zeelanders het niet zo nauw met de tijd. Dit heb ik ervaren nadat ik een aantal keer had afgesproken met Brett en hij vervolgens ruim een half uur later op kwam dagen. Of dit lag aan cultuur of aan Bretts perfectionisme (waar die dan ook gebleven mocht zijn op dat moment): geen idee. Sindsdien neem ik het in ieder geval, puur uit eigen belang, ook iets minder nauw met de tijd.
De omgeving is schitterend; ondanks dat Auckland de meest dichtbevolkte stad van het land is, heeft het prachtige gebieden. Alles heeft hier zoveel meer kleur! Ik kan niet wachten om de rest van Nieuw-Zeeland, inclusief al haar wonderschone natuurgebieden, te ontdekken.
Ik zou jullie graag nog zoveel meer willen vertellen, maar mijn brein maakt overuren met alle informatie die het moet verwerken. Dit was even een snelle en “beknopte” update van hoe het nu met me gaat (in één woord: FANTASTISCH!). Ik hoop in het vervolg meer tijd (en zin) te hebben om mijn ervaringen te delen.
Al jullie reacties en berichtjes zijn een bron van positiviteit voor mij; mijn dank is heel groot!
See ya!
Britt
-
20 September 2015 - 12:10
Astrid :
Wat prachtig om jou verhaal te lezen! Je schrijft super goed, zodat je het gevoel hebt dat je er bij wijze van spreken er ook bent!! Xx
-
20 September 2015 - 12:14
Iris De Heer:
Leuk!!! -
20 September 2015 - 12:15
Nikki:
Haha.. heerlijk jouw manier van schrijven! Je tovert weer een glimlach op mijn gezicht.
Geniet geniet geniet van alles en iedereen om je heen lieverd. Tot de volgende update. Dikke X. -
20 September 2015 - 12:23
Dolly:
hoi Britt ,
wat leuk om te lezen wat je meemaak ,een heel ander leven heb je nu !!
maar zeker is fijn dat je alles verkennen kan .
kijk weer uit naar je volgende brief !
fijne zondag !!misschien bij jou al teneinde !!
knuffel Ab en Dolly -
20 September 2015 - 12:23
Dolly:
hoi Britt ,
wat leuk om te lezen wat je meemaak ,een heel ander leven heb je nu !!
maar zeker is fijn dat je alles verkennen kan .
kijk weer uit naar je volgende brief !
fijne zondag !!misschien bij jou al teneinde !!
knuffel Ab en Dolly -
20 September 2015 - 14:37
Fredie:
Weer een geweldig stukje schrijfwerk, fijn om weer iets van je te horen en dat het goed met je gaat Liefs uit Dieren. -
20 September 2015 - 15:10
Jacqueline Stols:
He britt zat net je blog te lezen, wat een avontuur zeg, knap dat je dat allemaal maar doet zo in je eentje! Zo te horen en te zien gaat het allemaal super goed, ik hoop dan ook dat heimwee er nog lang niet in zit en dat je nog veel leuke en spannende dingen zult beleven, ennnn ons hiervan op de hoogte zult houden, ik vind het leuk om te lezen en te zien. Keep on going meid -
20 September 2015 - 16:39
Winnie:
Leuk hoor Britt om je verslag te lezen! Wat ben je lekker positief en wat kan je mooi schrijven! Geniet ervan en succes met de guppen!!! XWinnie jr -
20 September 2015 - 20:53
Ingrid:
Goedemorgen Britt,
Wij maken ons bijna klaar voor de komende nacht en bij jou is het alweer onze beruchte maandagmorgen.
Hier in Nederland draait alles om de opvang van de duizenden vluchtelingen. Vanuit mijn werk ben ik betrokken bij de opvang van 17 minderjarige meisjes die, voor hen, ook aan de nadere kant van de wereld zijn.
Jij verkeert gelukkig in betere omstandigheden -
20 September 2015 - 20:53
Peter:
Goed bericht Britt! -
21 September 2015 - 12:57
Greet:
Wat fijn dat je het zo getroffen hebt! Lekker genieten en ontdekken, -
21 September 2015 - 21:55
Marieke:
Stoer van je, Britt, iedere dag er weer op uit om wat nieuws te ontdekken! En super dat je het zo goed getroffen hebt met je leuke host family! Marit vindt dat je het ook aardig getroffen hebt met de auto van je "host dad"! ;-)
Veel plezier en big hug! -
23 September 2015 - 08:52
Jan En Karin:
Lieve Britt,
Fijn om weer wat van je te horen! Geweldig dat je het zo naar je zin hebt. Geniet van de dingen die je meemaakt!
Liefs van Jan en Karin -
23 September 2015 - 18:12
Ruud Van Braak:
Dear Brit,
Thank you very much for your splendid report of your arrival in Auckland.Enjoy the things you go through.I am sure that many adventures will follow. For now I wish you all the best and I am looking forward to your next writing.
Best regards,
Ruud en Loes van Braak -
26 September 2015 - 18:48
Inge Jurriens:
Hoi Britt,
Geweldig dat je het zo goed naar je zin hebt. Geniet ervan.
Groetjes,
Inge
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
