Waardeer en respecteer

Woensdag 4 mei

17.00 uur, Epsom

Lieve allemaal,

Mijn laatste drie maanden hier zijn in gegaan en daarom hoog tijd voor een nieuwe blog. Gezien het feit dat ik na mijn laatste blog (dus na de eerste zes maanden) een tijd op cloud nine heb rondgehangen, vond ik het alles behalve nodig om iets op papier te zetten en dit met jullie te delen. I’m sorry…Gelukkig ben ik na een verhelderende periode ook weer met beide benen op deze Nieuw-Zeelandse grond gezet (niks mis mee natuurlijk), waardoor ik alles wat realistischer inzie. Ik had het idee dat ik alleen nog maar gelukkig kon zijn in Nieuw-Zeeland; iedere andere plek op de wereld zou me doodongelukkig maken. Ik maakte hele plannen in mijn hoofd over het terugkeren naar dit land ná augustus. Wat ik dan zou moeten doen, qua werk etc., dat maakte me niet veel uit. Zolang ik hier zou zijn, was het goed. Natuurlijk een vrij naïve en bekrompen gedachte. Uiteindelijk is zo’n twee weken terug de knop bij mij omgegaan: ik kan overal gelukkig zijn, zolang ik het zelf maar wil. Of zoals Jane, mijn lieve Maleisische vriendin (of eigenlijk gids), mij vertelde: “You need to act like water, because water can fit in any place. Be soft, be gentle, be flexible.”
Na acht maanden ben ik zeker heel wat wijzer geworden en de mensen (uit verschillende culturen) die ik heb ontmoet, zijn één voor één onderdeel van mijn “spirituele” reis geweest. Ik wil alleen nog zoveel meer leren en ik wil nog zoveel meer bijzondere personen en culturen ontmoeten…Nieuw-Zeeland heeft mij wakker geschud; de wereld is veel mooier dan alleen die standaard, “Westerse” mentaliteit vol negativiteit. Ik zeg het nog maar een keer: lieve lezers, wees een positief mens! 
Tegenslagen zijn er niet voor niets, deze horen bij het pad dat we bewandelen en dienen als leerschool zodat wij kunnen groeien. Natuurlijk moet iedereen dit op zijn eigen manier doen, zolang we dit maar van elkaar respecteren. Respect..dat zou de wereld toch zoveel vrediger maken! Waardeer en respecteer.


Ik realiseer me nu hoe belangrijk mijn familie voor me is en hoe gelukkig zij mij kunnen maken. Heimwee heb ik hier nooit ervaren, maar ik mis het samenzijn met dierbaren wel. Hoe blij ik hier ook ben met mijn host family, family time met mijn eigen familie is toch echt het best!

Mijn band met de meisjes wordt steeds hechter; ik kan onwijs met ze lachen en zie ze meer als mijn kleine zusjes dan als mijn au pair kindjes. Ik vind het een bizar idee dat ik over drie maanden afscheid van ze moet nemen…voor nu dan ;-).

Met Pasen heb ik een trip naar Wellington gemaakt. Gelukkig was ik niet te beroerd om hiervan een beknopte update op papier te zetten, wat maakt dat ik dit nu met jullie kan delen.

___

Weekendtrip Wellington

Afgelopen zaterdagochtend 26 maart ben ik met KiwiRail van Auckland naar Wellington gereisd. De treinreis duurde 8/9 uur en ik moet eerlijk zeggen dat ik er iets meer van had verwacht. Waarschijnlijk omdat ik het Zuidereiland gezien heb, dat betoverend is. Aan het einde van de reis was ik er klaar mee. Ik vond het mooi geweest. Eenmaal in Wellington ben ik naar de hostel gegaan (tegenover het treinstation) die ik geboekt had voor de twee volgende nachten, het zou zijn volgeboekt voor de zaterdagnacht. Ze bleken nog een bed vrij te hebben in een 20 bed dorm. Jeetje…20 bedden. Ik zag het niet zitten om in het donker, in een vreemde stad nog met de bus naar mijn CouchSurf adres te gaan, dus besloot ik in de hostel te blijven. Op de kamer raakte ik in gesprek met twee Amerikanen; Shawn en Bridgitte. We hebben een gezellige avond in een pub gehad en de volgende dag scheidden onze wegen.

De volgende ochtend ben ik vroeg uit bed gegaan; de hele nacht was het een komen en gaan geweest van reizigers en toen ik om 7 uur klaar wakker in bed lag, vond ik het tijd om op pad te gaan. Ik wist dat er op zondagochtend een markt was. Ik heb ontbeten en heb een koffie (Welly is DE koffiestad) gedronken. Ik ben over de markt gelopen en ben daarna het centrum in gegaan en heb wat rond gelopen door Cuba street. Hilarisch genoeg kwam ik daar Brittany tegen. Zij werkt in de gym in Auckland en we wisten van elkaar dat we allebei in Wellington zouden zijn. We hebben wat geluncht en gekletst en in de middag ben ik terug gegaan naar de hostel om van kamer te wisselen (naar mijn geboekte kamer). Daarna ben ik naar het Te Papa museum geweest (erg groot) en ’s avonds heb ik ergens wat gegeten.
In de hostel bleek ik met een vrouw op de kamer te slapen die ook in Auckland woont. We hebben een tijdje gekletst en iedereen ging op tijd slapen. Toen ik bijna sliep, werd ik door een kamergenoot, die later de kamer in kwam, wakker. Ik hoorde een mannenstem, waardoor ik (nog niet helemaal bij bewustzijn) dacht dat ze een man mee hadden genomen. Mijn kamer was een 6 bed female dorm op vijf hoog, ergens achterin een lange gang. Mijn kamergenoot verdween de ensuite in en daar begon de ellende. Haar gesprekken werden steeds luider, agressiever en ze begon te schreeuwen. Al wakker wordend, werd ik me steeds meer bewust van wat zich in de badkamer naast mij afspeelde. De mannenstem bleek háár stem te zijn en in elke zin zei ze: “You Fucking Hore”. Toen ze even later terug kwam in de kamer, scheen ze een zaklamp op ons allemaal (ik deed net of ik sliep) en mompelde ze iets wat ik niet kon verstaan. Daarna verdween ze weer de ensuite in en het meisje onder mij stond op en vroeg me met grote ogen: “Did you hear what she just said?!”. Ik zei dat ik het niet had verstaan en pakte mijn tas, schoot een broek aan verliet de kamer. Eenmaal op de gang merkte ik dat ik me rot was geschrokken. Beneden bij de receptie vertelden twee mannen mij dat ze al bang waren voor wat overlast. Great….honderden kamers in dit gigantische hostel en het moest uitgerekend mij overkomen om in dezelfde kamer te liggen met deze persoon (ik had vooralsnog geen idee hoe ze eruit zag). Ze konden niks anders voor me doen dan mij terug te plaatsen in de 20 bed dorm. Dat vond ik prima, het was uiteraard mijn eigen probleem en ik wilde gewoon slapen!

Terug in de 20 bed dorm heb ik niet geweldig geslapen, maar goed genoeg om er de volgende dag weer op uit te gaan. Ik heb wat ontbeten en ben daarna naar de top van Mt Victoria gegaan voor een geweldig uitzicht over Wellington. Verder ben ik weer naar het Te Papa museum geweest om de delen te bezoeken waar ik nog niet was geweest. Ik heb aan het water gezeten en heb heerlijk mensen zitten kijken. Het weer was erg goed gedurende het weekend, afgezien van de harde wind die Wellington kent.
Terug in de hostel vroeg ik me af hoe de “Fucking Hore” eruit zou zien. Op een goed moment hoorde ik ik een keiharde “NOOOO” door de kantine, gevolgd door een “You Fucking Hore”. “Gevonden”…Het was een dame van rond de 50 en een totaal ander type dan ik verwachtte. Ik moest eigenlijk een beetje lachen om het feit dat die drie woorden in deze situatie zo anders klonken dan de nacht ervoor.

Dinsdagmiddag vloog ik terug naar huis. Ik vond het geruststellend om op dinsdag te zien dat er in Wellington ook gewoon mensen wonen (het hele Paasweekend was er geen kip op straat te bekennen, waardoor het leek alsof ik me in een spookstad bevond). Wellington is a funny, little city, maar ik vond fijn om na drie dagen weer terug te gaan naar Auckland.
___

Volgende week ga ik met de german girls, Justine en Lea, een weekend naar Rotorua. Hierna hoop ik voor mijn vertrek nog wat andere trips te kunnen maken, waaronder een trip up north.

Ik maak uiteraard genoeg mee, maar kom er helaas niet aan toe om alles op papier te zetten. Ik zat eraan te denken om binnenkort een keer een vlog te maken van een “normale” werkdag hier in Auckland. Anyway, ik zal vanaf nu proberen jullie weer wat meer op de hoogte te houden van wat ik zoal meemaak!

Keep smiling guys!

Lots of love,

Britt